آقازاده، محرم (1393). راهنمای روش‌‌های نوین تدریس: بر پایه پژوهش‌‌های مغزمحور، ساخت‌‌گرایی، یادگیری از طریق همیاری، فراشناخت. تهران: آییژ.
احمدی، غلامعلی؛ خالقی‌‌نژاد، سیدعلی؛ اسدپور، سعید (1393). تأثیر تدریس مشترک بر پیشرفت تحصیلی درس علوم دانش‌‌آموزان پایۀ سوم راهنمایی. رهبری و مدیریت آموزشی، 8(4)، ص20-9.
اسپیلکا، برنارد؛ هود، رالف دبلیو؛ هونسبرگر، پروس؛ گرساچ، ریچارد (1396). روانشناسی دین: براساس رویکرد تجربی. ترجمۀ محمد دهقانی. تهران: رشد.
اسلامیان، حسن؛ سعیدی رضوانی، محمود؛ فاتحی، یونس (1392). مقایسۀ اثربخشی روش‌‌های تدریس بحث گروهی و سخنرانی بر میزان یادگیری و رضایت دانش‌‌آموزان از تدریس در درس دین و زندگی. پژوهش در برنامه‌‌ریزی درسی، سال دهم، 2(38)، ص23-13.
اسلاوین، رابرت ایی. (1399). روانشناسی تربیتی: نظریه و کاربست. ترجمۀ یحیی سیدمحمدی. تهران: روان.
اشرفی، عباس؛ آخوندی، فاطمه (1391). آسیب‌‌شناسی آموزش دینی در دانشگاه از دیدگاه اساتید. رهیافت انقلاب اسلامی، شمارۀ 17، ص145-133.
بنتهام، سوزان (1401). روانشناسی تربیتی. ترجمۀ اسماعیل سعدی‌‌پور و علی نعمتی. تهران: رشد.
تاج‌‌مهر، نجمه (1393). آسیب‌‌شناسی تربیت دینی در خانواده (کودکان و نوجوانان). در: همایش ملی انجمن فلسفه تعلیم و تربیت ایران.
تربتی‌‌نژاد، حسین؛ طباطبائی، مریم سادات؛ امیری رومنان، مهسا (1401). بررسی روش‌‌های آموزش آموزه‌‌های دینی در مقطع ابتدایی. پژوهش در آموزش معارف و تربیت اسلامی، 2(3)، ص85-98.
ترخان، مرتضی؛ بیرامی، منصور؛ شمس، حسن؛ عبدالله‌‌زاده، حسن؛ گودرزی، محمدعلی (1399). مقدمه‌‌ای بر روانشناسی دین. تهران: ارجمند.
حافظی، علیرضا؛ یارمحمدیان، احمد؛ قمرانی، امیر (1398). رهیافت‌‌های روان‌‌شناختی انواع توجه در آموزش دینی و معنوی کودکان. تربیت اسلامی، 14(28)، ص159-173.
حلیمی جلودار، حبیب‌‌الله (1394). بررسی دیدگاه دانشجویان دربارۀ شیوۀ آموزش دروس معارف اسلامی با تأکید بر خصایص جمعیت‌شناختی آنان (نمونۀ مورد: دانشجویان دانشگاه مازندران). پژوهش و نگارش کتب دانشگاهی، شماره 37، ص111-130.
خسروپناه، عبدالحسین (1399). آسیب‌‌شناسی دین‌‌پژوهی معاصر: تحلیل دین‌‌شناسی شریعتی، بازرگان و سروش. تهران: سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
درتاج، حسین؛ حسین‌‌خانی، محمد (1401). روانشناسی یادگیری. تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی.
دیرینگر، ریچارد؛ اُلر، دیوید (1399). نشانه‌‌شناسی انگاره خدا در روانشناسی دین. ترجمۀ هادی دهقانی یزدلی و محمدرضا پاشایی. تهران: آناپنا.
رضوانی، فریدون (1394). آسیب‌‌شناسی تربیت دینی: شاخص‌‌ها و راهکارها. در: اولین همایش ملی تربیت دینی، راهی به سوی تعالی.
ساجدی، ابوالفضل (1386). ابزارها و روش‌‌های آسیب‌‌زا در تعلیم و تربیت دینی دانش‌‌آموزان. کتاب نقد بهار، شمارۀ 42.
سانتراک، جان دبلیو. (1401). روانشناسی تربیتی. ترجمۀ شاهده سعیدی، مهشید عراقچی و حسین دانش‌‌فر. تهران: رسا.
سعدی‌‌پور، اسماعیل (1400). روانشناسی تربیتی کاربردی: نظریه و عمل در روانشناسی آموزش و یادگیری. تهران: ویرایش.
سلیمان‌‌نژاد، اکبر (1401). روش‌‌های تدریس تعلیمات دینی (هدیه‌‌های آسمانی). تهران: سمت.
سیف، علی‌‌اکبر (1397الف). اندازه‌‌گیری، سنجش و ارزشیابی آموزشی. تهران: دوران.
سیف، علی‌‌اکبر (1397ب). روانشناسی پرورشی نوین: روانشناسی یادگیری و آموزش. تهران: دوران.
شریفی دروازه، مریم؛ نصر اصفهانی، احمدرضا؛ میرشاه جعفری، سید ابراهیم (1400). بهره‌‌گیری از ابعاد موقعیت در برنامۀ درسی آموزش دینی. علوم تربیتی از دیدگاه اسلام، 9(17)، ص5-31.
شریفی دروازه، مریم؛ نصر اصفهانی، احمدرضا؛ میرشاه جعفری، سید ابراهیم (1399). واکاوی روش‌‌های آموزش دینی مبتنی بر تجربۀ زیستۀ آموزگاران و متخصصان علوم دینی و تربیتی. تربیت اسلامی، 15(34)، ص29-7.
شفیعی، صابر؛ راوک، امیر؛ اسدی، رضا (1399). بررسی اصول، مبنا و روش تدریس مفاهیم دینی به کودکان از منظر آیات و روایات و روانشناسی رشد و تربیتی. پیشرفت‌‌های نوین در روانشناسی، علوم تربیتی و آموزش و پرورش، 3(23)، ص53-42.
شورت، ادموند سی. (1388). روش‌‌شناسی مطالعات برنامۀ درسی. ترجمۀ محمود مهرمحمدی و همکاران. تهران: سمت.
صالحی‌‌زاده، محمداسماعیل؛ محمدی، روح‌‌الله (1394). آسیب‌‌شناسی تربیت دینی جوانان در مسائل عبادی از دیدگاه آیات و روایات. آموزه‌‌های تربیتی در قرآن و حدیث، 1(1)، ص1-14.
علم‌‌الهدی، جمیله؛ خاکسار، زینب (1394). بررسی تأثیر آموزش فعال بر خودانگیختگی دانش‌‌آموزان نسبت به نماز. تریبت اسلامی،10(21)، ص109-85.
علی‌‌اسماعیلی، عبدالله (1385). مقایسۀ اثربخشی روش‌‌های تدریس سنّتی و مشترک درس انشای دورۀ راهنمایی. اندیشه‌‌های تازه در علوم تربیتی، شمارۀ 2، ص71-57.
فخر روحانی، زهرا (1397). تتبعی در علل ناکارآمدی آموزشهای دینی مدارس. مطالعات تربیتی و اجتماعی قرآن و عترت، 1(2)، ص50-29.
فیوشت، اینیر؛ رپستا، پل (1397). جامعه‌‌شناسی دین (رویکردهای کلاسیک و معاصر). ترجمۀ اکبر احمدی. تهران: تمدن علمی.
قاسمی ورجانی، طیبه؛ ابراهیمی، علیرضا (1398). توصیف و تحلیل وضعیت موجود در آموزش دینی در فضای مجازی. Pure life، 6(18)، ص153-125.
کدیور، پروین (1400). روانشناسی تربیتی. تهران: سمت.
کریمی، یوسف (1398). روانشناسی تربیتی. تهران: ارسباران.
محسن‌‌زاده، محمدجواد (1396). آسیب‌‌شناسی و ارائه راهکارهای ارتقای آموزشهای دینی در فضای مجازی. Pure life، 4(10)، ص152-123.
مرادی، اسدالله (1385). آسیب‌‌شناسی تربیت دینی: گفتگو با استادان حوزه و دانشگاه. ویراستۀ احمد برادری و جعفر ربانی. تهران: سازمان پژوهش و برنامه‌‌ریزی آموزشی وزارت آموزش‌‌وپرورش.
منصوریان، فرخنده (1401). بررسی نقش روش تدریس فعال با رویکرد حل مسئله بر تربیت دینی دانش‌‌آموزان. پژوهش در آموزش معارف و تربیت اسلامی، 2(2)، ص122-109.
مهرمحمدی، محمود (1398). جستارهای نظرورزانه در تعلیم و تربیت. تهران: مرکز نشر آثار علمی دانشگاه تربیت مدرس.
نجفی، حسن؛ ملکی، حسن؛ سبحانی‌نژاد، مهدی؛ مصباح، علی (1401). مبانی الهیاتی برنامۀ درسی هویت دینی. پژوهش در مسائل تعلیم و تربیت اسلامی، 30(55)، ص193-231.
نیک‌‌سرشت، علی؛ انصاری‌‌نژاد، خالقداد (1394). بازشناسی تربیت دینی و واکاوی آسیب‌‌های فراروی آن در عصر حاضر. در: همایش بین‌‌المللی پژوهش در علوم و تکنولوژی.
وولف، دیوید ام. (1393). روانشناسی دین. ترجمۀ محمد دهقانی. تهران: رشد.
وولفلک، آنیتا (1402). روانشناسی تربیتی. ترجمۀ اسماعیل سعدی‌‌پور، زهرا قلمی، مرتضی حسن‌‌زاده، راضیه وظیفه‌‌دوست و یگانه زارع. تهران: رشد.
یاب، ایریس (1401). کلیدهای آموختن به کودکان درباره خدا. ترجمۀ مسعود حاجی‌‌زاده. تهران: صابرین.
Adiyono, F.A., Rahmat, N.A. & Munawarroh, N. (2022). Skills of Islamic Religious Education Teacher in Class Management. Al-Hayat: Journal of Islamic Education, 6(1), p.104-115.
Anderman, E. (2011). Educational psychology in the twenty-first century: Challenges for our community. Educational Psychologist, 46, p.185–196.
Bandura, A. (1977). Social learning theory. Prentice-Hall.
Bandura, A. (1997). Self-Efficacy: The Exercise of Control. Worth Publishers.
Bruning, R.H., Schraw, G.J. & Norby, M.M. (2011). Cognitive psychology and instruction (5th ed.). Boston, MA: Pearson.
Chi, M.T.H. & Wylie, R. (2014). The ICAP Framework: Linking cognitive engagement to active learning outcomes. Educational Psychologist, 49, p.219–243.
Cruickshank., D.T., Jenkins, D.B. & Metcalf, K.K. (2006). The act of teaching. McGraw-Hill.
Darman, A. (2018). Manajemen Pengelolaan Kelas Guru Pendidikan Agama Islam Dalam Meningkatkan Kedisiplinan Siswa. IQRO: Journal of Islamic Education,1(2), p.163-176.
Eggen, P. & Kauchak, D. (2001). Educational psychology: Windows on classroom, (8th ed.). Prentice-Hall.
Evans, G.W. & Maxwell, L. (1997). Chronic Noise Exposure and Reading Deficits: The Mediating Effects of Language Acquisition. Environment and Behavior, 29, p. 638-656.
Friend, M. (2007). The Co-Teaching partnership. Journal of educational leadership, 64(5), p.48-51.
Friend, M. (2008). Co-Teaching: A simple solution that isn’t simple after all. Journal of Curriculum and instruction, 2(2), p.9-19.
Guba, E.G. & Lincoln, Y.S. (1994). Competing paradigms in qualitative research: Handbook of Qualitative Research. Sage Publications.
Ikhwan, A. (2014). Integrasi Pendidikan Islam (Nilai-Nilai Islami dalam Pembelajaran). Ta’allum: Journal Pendidikan Islam, 2(2), p.179-194.
Kilgore, K.L. & Griffin, C.C. (1998). Beginning special educators: Problems of practice and the influence of school context. Teacher education and special education, 21(3).
Korkeakoski, K. & Ubani, M. (2018). What positive things do students from different backgrounds see in integrated RE lessons with collaborative teaching? Three cases from a Finnish teaching experiment. Journal of Religious education, Vol. 66, p.49-64.
Mahmudah, M. (2018). Upaya mengukur keberhasilan proses pembelajaran. Journal Kependidikan Pengelolaan Kelas, 6(1), p.53-70.
Noseda, M. (2020). Self-efficacy in preservice teachers preparing to teach religious education. Journal of Religious education, Vol. 68, p.73-90.
O’Donnell, A.M., Reeve, J. & Smith, J.K. (2009). Educational psychology: Reflection for action. (2nd ed.). John Wiley.
O’Grady, K. & Robert, J. (2020). A touchy subject: teaching and learning about difference in the religious education classroom. Journal of Beliefs & Values,41(1), p.88-101.
Obispo, R.T., Magulod, G.C. & Tindowen, D.J.C. (2021). Teachers’ Classroom Management Styles and Student-Teacher Connectedness and Anxiety. International Journal of Learning, Teaching and Educational Research, 20(5), p.123-141.
Saroglou, V. (2020). The psychology of religion. Routledge.
Schmidt, H.K., Grube, D. & Rothgangel, M. (2017). The relevance of prior content knowledge regarding bioethical dilemmas: Religious education in dialogue with empirical studies of educational psychology, Journal of Empirical Theology, 30(1), p.68-86.
Schunk, D.H. (2016). Learning theories: An educational perspective. (7th ed.). Boston, MA: Allyn & Bacon/Pearson.
Sianipar, D., Hasugian, J.D., Sairwona, W., Zega, Y.K. & Ritonga, N. (2021). Teaching anti-discrimination attitudes through Christian religious education in school. Budapest International Research and Critics Institute-Journal, 4(4), p.7585-7596.
Sutrisno., S. & Nasucha, J.A. (2022). Islamic religious education project-based learning model to improve student creativity. At-Tadzkir: Islamic education journal,1(1), p.13-22.
Zainuddin, M.R. (2016). Pengembangan Pengelolaan Kelas Dalam Meningkatkan Efisiensi Pembelajaran Pendidikan Agama Islam. Journal Pendidikan Islam, No. 4, p. 311-321.
)